Virtual Personality

Vraag me af hoelang ik mijn zoontje tevreden kan houden met virtuele Lego-blokjes ?

Maar ook in het dagelijkse leven rondom ons heen speelt het virtuele steeds meer een rol. Daar waar vroeger (oei, oei ik wordt oud) mensen meer geografisch waren verbonden met elkaar, lijkt het er steeds meer op dat de contacten of zelfs vriendschappen meer een virtueel karakter krijgen of zelfs al hebben. Niet meer de afstand tot elkaar in combinatie met de gemeenschappelijke factor bepaalt vriendschappen, meer en meer komt de afstand tot elkaar te vervallen. Sterker nog we worden zelfs vrienden met mensen die we eigenlijk helemaal niet kennen maar een gemeenschappelijke interesse, afwijking of mogelijk probleem hebben. Ook wordt voor mij vaak de suggestie gewekt dat vrienden hebben voor een groot aantal personen een kwantitatieve aanduiding moet hebben. Deze onderlinge wedstrijd is zeker voor bepaalde leeftijdscategoriën bij social websites zoals bijvoorbeeld hyves duidelijk zichtbaar.

Daar waar bij sociale websites we nog vooral als onszelf presenteren, lijkt dit bij "second life" ook weg te vallen. Hier kunnen we worden wie we eigenlijk hadden willen zijn. Zelf onze fysieke vorm wordt daar gevirtualiseerd alsmede de omgeving om ons heen. Wat voor mij dan wel weer vreemd is, is dat we dan wel herkenbare objecten in die virtuele wereld gaan nabouwen. Natuurlijk kunnen we die objecten dan zonder reistijd gaan bezoeken, wordt dan mijn vakantie ook nog virtueel ? Maar volgens mij is dit laatste niet iets wat al niet eerder bedacht is, wat was de kreet ook al weer ....... "Beam me up, Scotty"

Maar volgens mij gaat het allemaal nog veel verder. Hebben we de huidige kredietcrisis ook niet te mede te danken aan virtualisatie-technologiën/toepassingen ? Maar laat ik me maar niet op dit voor mij onbekende pad begeven.....